MUTLULUĞUN RESMİ

I

Ne olmasını istediğim şeyleri, ne de olmamasını istediğim şeyleri bir resme sığdırabilirim; ama illa ki 'mutluluğun resmi'ni yapacaksak bir şekilde, anaokuluna yeni başlamış çocuğun yüreğinin saflığıyla çizdiği 'o resmin' olmasını isterim. Çünkü hepsi aynı şeyi çizerler çocukların; sadece, dağların arasından yükselip kendisini gösteren güneşi, ve belki bir nehir akar önünde dağların ve belki sadece tek katlı bir ev vardır nehrin kenarında ve belki de bir

çocuk anne ve babasıyla oynamaktadır o nehrin kenarında mutlu bir şekilde... İnsanın kendini körelten saplantıları, basit istekleri ve arzuları yoktur o resimde; cep telefonları, arabalar, bilgisayarlar, gökdelenler ve maddi hiçbir şey yoktur: Üstelik o resimlerde ne dağ dağ gibidir, ne güneş güneş gibidir, ne nehir mavidir, ne de dağlar yeşil... O resimde neyin ne olduğunu sadece o çocuk bilir! Ve belki de bu dünyada olması gereken tek şey o çocuğun saflığıdır!

Ve belki de bu dünyada en mutlu olduğumuz an, o resmi yapabildiğimiz andır! 

II 

Çizdiğimiz resimler ne kadar gerçekçi ve detaylı olursa, aslında hayal gücümüzü de o kadar yitirmişiz demektir bu. Neden mi? Bir çocukken yaptığınız resimlerdeki o basit ve hayal dolu ev tasvirlerini hatırlayın, bir de şimdi bir ev resmi yapın ve ikisini karşılaştırın. Şimdi yaptığınız ev, şimdi içinde yaşadığınız betonarme yapıya öyle benzeyecek ki! Oysa çocukken o ev tamamen hayal gücünüzün ve umutlarınızın ürünüydü. İşte bu yüzden çocukların resimleri hayal doludur... Renkleri bile bizim dünyamızın kalıplaşmış renklerinden farklıdır! İşte bu yüzden, çocuklarınıza "ağacın yeşil renkte olması gerektiğini" öğretmekten kaçının. Onun, o hangi rengi isterse o renge bürünebileceğini bilsin... 

Eğer çocuklar isterse her şeyin rengi değişebilir!